scientialis, -e – das durch einen Syllogismus erworbene Wissen betreffend: – 1) habitus scientialis: PICO-G thes al 5,7 (Conclusiones secundum Henricum Gandauensem) Angeli intelligunt per habitum scientialem sibi connaturalem. WIMPINA palil sig.A2r quo libro hanc theologiam patronam ac plane cunctis scientialibus habitibus architectonicam descripsi. QVENSTEDT theol I p.467 Quorundam Scholasticorum, ut Henrici Gandavensis, ... statuentium, Angelum semetipsum cognoscere aut per speciem vel habitum scientialem tantùm. – 2) versch.: ZABARELLA-I nat p.95 (1589) Duo librorum genera ab Aristotele scripta esse constat: unum exquisitum ac scientiale, in quo ipsae rerum naturae penetrantur, et effectus per suas causas declarantur, quod ab ipso ἀκροαματικόν appellatum est, hoc est, auscultatorium, eo quod ad philosophos et liberatos viros, qui eius auscultatores extiterant, huiuscemodi libri scripti esse a intelliguntur; alterum genus ... est id quod ab ipso in ultimo capitulo primi libri De moribus vocatur ἐξωτερικόν, id est, extrarium, quasi ad vulgus et ad populares homines scriptum, in quo res leviter et pingui Minerva tractantur. KEPLER harm p.55 (1619) Nam hic quidem versamur nos in Entibus scientialibus; et pronunciamus recte, quod latus Septanguli sit ex Non Entibus; puta scientialibus. BARON-R philos anc p.276 quamvis enim tale iudicium non sit notitia evidens et scientialis, non tamen ob id ignorantia potius quam notitia vocari debet. BVRGERSDICIVS log p.239 Quatuor sunt quaestiones scientiales, quae de re aliqua institui possunt, εἰ ἔστι, τί ἐστίν, ὅτι ἐστι, και διότι ἐστίν, hoc est, an res sit, quid sit, an insit, et cur insit.