blandiusculus, -a, -um – eher sanft: GAGVIN ep 62 (1493?) Indecora namque neque impolita tua oratio est, quanquam blandiusculus es dum me nimium effers, in quo minimum est quod laudare possis. DRACONTIVS Celtis ep 141 (1496) Perpetuum ... monumentum praesulis animus blandiusculus inde sibi fabrefaciet. PONTANO Actius p.306 (1499) Atque his dictis blandiusculum in modum et surrisit et pene sullacrimatus est. MVSCVLVS in Rom p.225 Immiscet affectum dilectionis blandiusculum, ut solent, qui de rebus maximè necessariis aliò ruentes admonent. == in Rom p.275 Unde Christologos vocamus eos, qui petitorem comiter ac blandiusculis verbis fallunt, reipsa nihil dantes. Hoc nos Germani vocamus: "Gute wort geben". GWALTHER hom in I Cor fol.267r Non dicit: "In omnibus charitatem simulate, aut huius officia invicem verbis blandiusculis pollicemini": sed "omnia fiant cum charitate".