sublimiuagus, -a, -um – in die Höhe strebend: BVDAEVS annot pandect fol.124r (1536) Sunt accipitres quos sublimiuagos dicant, qui neglecta interdum praeda iam dedignata, cum disserenauit, ad meridiem plerunque apricatione delectati, in nubes licentius attolli solent, et diu ex hominum prospectu auferri expatiantes, quasi quidam emansores (von da u.a. GESNER-C hist anim 3 p.22 Saepe enim evagari longissime et ultra famam solent ii qui sublimivagi dicuntur, Budaeus in Pandectas. == hist anim 3 p.41 Sunt quos sublimivagos dicant, qui neglecta interdum praeda cum disserenavit, ad meridiem plaerunque apricatione delectati in nubes licentius subvehi solent).