Syriasmus, -i, m. – das Syrische bzw. dessen Kenntnis o. Resultat derselben, syrisches (Lehn)wort: TIT vd17 39:153102K Syriasmi utilitas propositis et expositis aliquot controversiis asserta ... (Johann Christoph Seld, Johann von Sand, Wittebergae 1641). ESSENIVS triumph p.552 ea quae Prophetae Hebraicis, aut Apostoli Graecis vocibus Hebraismum saepè aut Syriasmum redolentibus elocuti sunt. TIT vd17 12:131006U (Untertitel) Chaldaismi et Syriasmi, h. e. grammaticae chaldaeae et syriacae liber I. De Etymologia (Andreas Sennert, Witteberg 1651). OLEARIVS styl p.101 Palmarium Argumentum, quo textum N. T. merè Graecum esse probant, in eo consistit; Quod Graeci Autores profani iisdem phrasibus ac verbis locuti sint, quibus N. T. Scriptores. Hoc ut confirmatum daret Pfochenius, centum ni fallor, voculas et formulas, quae pro Hebraismis et Syriasmis habentur, è Graecis Scriptoribus produxit. BVCHNER poem p.263 Eam phrasin Homer enim multum cum Syriasmo concinere. MARCK in apoc p.96 Dicta enim illa fuit ... Iezebel, non quasi stercoraria, ut ex Syriasmo nonnulli volunt, ..., sed quasi cohabitatrix vel insulae habitatrix.
– vgl. TIT vd17 12:128569L Grammatica Ebraea Generalis, cui Chaldaeo-Syriasmus collectus ex ruderibus relictis accessit, ita ut communia, quae habent hae linguae, quae minus, autopsia statim exponantur (Martin Trost, Wittebergae 1637).