instren(n)ue, adv.
ohne Anstrengung, faul: ERASMVS ep 447 (1516) Nec hic instrenue parteis suas egit Cantelius. DORPIVS Erasmus ep 852 (1518) Theodoricus potitat maxime partesque agitat suas haud quaquam instrennue, ne ipse quidem interim ociosus a fabulis. BERNEGGER Schickard ep 209 (1627) me in illo molestissimo pistrino meo non instrenuè sudare. CLVVERVS hist p.116 In eo bello Lysimachus ... non instrenue moriens, postremus domus suae ruinae cumulus accessit.
Lexicographica: TLL instrenue (1x, IVST.)
|