a(p)podio, -are, -aui, -atum – sich stützen, anlehnen: BENVENVTO comm Dante inf 29,73-75 Est ergo poena Alchimistarum talis, quod stant simul sociati et appodiati unus alteri, sicut tegula coniuncta cum tegula. SERRAVALLE comm Dante inf 29,37-39 sicut una tega alteri appodiatur; ita unus alchimista appodiatur hic alteri. INSTITORIS mall p.298 (circumferratus). FRISCHLIN scen p.45 His te basibus appodia Corydon. BRVNO lamp ven p.35 esse categoria distinctum sed illi adpodiatum, vel ... secundum esse omnino a categoria seiunctum. GVAZZO comp 2,9 p.188 accepto ergo plumbo liquefacto, et me in luto recumbente, plumbum in scutellam aqua plenam super corpus meum appodiando infudit.