perdius, -a, -um – im Tageslicht, untertags: – 1) perdius et pernox: PETRARCA vir ill I 15,33 in quo convivio cum perdius ac pernox insanisset. CANVSSIO rest 2,9 De arae quoque thesauris, quos perdius atque pernox templi aedituus incubat. HERVAGIVS Rhenanus ep 424 Philippus perdius et pernox est in promovendis bonis studiis. ACADEMIA Gust 1638,75 Perdius et pernox Sensus intendis acutos. al. – 2) sonst (meist ebenfalls in Gegenüberstellung der Nacht): HESSVS Theocrit sig.D7r Fundebat tristes algoso in littore questus | Perdius aurorae primo surgentis ab ortu | Tabuit infixo sub mollia pectora telo | A magna Venere. FLEMING carm p.148 Te sudorifluus vocat colonus | et quae perdia rusticella rurat. BARTH amab 1,4,18 (v. homullus). == solil p.628 Perdia Luxuries saevit ... | Nocte ... . BIDERMANN theat I p.181 quas animo perdius | Volvebat curas, per soporem temperat. == theat II p.171 Mariam, Mariam perdius orat. BVCHNER poem p. 186 Sol quoscumque sua contingens lampade lustrat | Perdius, et picta irrorat Phoebe aurea nocte.
– lex.: PEROTTI ccopiae 1,95 Et perdius toto die aliquid agens, sicut pernox tota nocte uigilans. aus GELL. 2,1,2: MANETTI vita Socratis p.212 ut his verbis in libro Noctium Atticarum, quemadmodum supradiximus, testatur A. Gellius: 'Stare solitus Socrates dicitur pertinaci statu perdius atque pernox'. PEROTTI ccopiae 2,77 Persto, permaneo, perseuero. Gellius: 'Hoc modo perdius pernox que perstabat'. (Moderner Gelliustext ist anders).