logomachia, -ae, f. – Wortgefecht: LEFEVRE in ep Paul fol.CLXVIIIr (1512) Et si logomachiae, pugnaque verborum in nulla disciplina sint probandae. LVTHER op 1 p.307 (1518) qui Aristotelica farragine, imo sartagine verborum infartus modum apostolicae locutionis ad peripateticae transfert nugacitatis logomachiam. == in Cath p.715 (1521) quod e simplicissima dei veritate nobis quandam logomachiam facitis. MELANCHTHON op suppl V p. 8 (1529) maxime fugienda est nimia subtilitas quia saepe tenebras offundit populo et sine fine logomachias gignit. CALVIN def 32 quam non deceant logomachiae Christi seruos. CAMPION-E rationes p.106 (1581) Aliud vitium Logomachia est, quae sensa deserens, loquaciter cum verbo litigat. TWISSE vind p.128 (1632) Itaque missà logomachiā, omnique de verbis contentione, rem ipsam videamus.
– gr.: ERASMVS mor 53 p.154 ut credam Paulum ... damnaturum fuisse quaestiones, disceptationes, genealogias, et ut ipse vocat, λογομαχίας. MELANCHTHON rhet p.42 Sed interdum de appellatione prius disputatur, et constituenda est significatio uocabuli, constat enim innumerabiles esse λογομαχίας et rixas de uocabulis.