amiculus, -i, m.
– 1) lieber Freund (dim. als Ausdruck der Nähe): BOCCACCIO ep 3 p.116 (1339) cathamitum recognovi, 
cytrosos querentem amiculos. ERASMVS ep 305 (1514) delectari me paucis amiculis sed exquisitis ac delectis. == ep 1211 (1521) Illic erat animus philosophari cum duobus aut tribus amiculis eximiis, inter quos me solitus est numerare. CAPITO ep 32 (1519) Is enim piaculum esse pronunciat pro amiculi commodis elapsum mendaciolum; ille autem utiliter mentiri perquam officiosum, utpote peritior humanitatis. saepe. – 2) peior., wenig zuverlässiger o. unbedeutender Freund: ERASMUS ep 906 (1518) qui fere mos τῶν εὐτυχούντων τουτωνὶ, in deliciis habere quenpiam imi subsellii amiculum ac vernis proximum, in quem animi causa quodlibet tum dicant tum faciant. HVTTEN ep 90,12 (1518) illis uero suspiciosis amiculis ... irascor ut superbis.
cytrosos querentem amiculos. ERASMVS ep 305 (1514) delectari me paucis amiculis sed exquisitis ac delectis. == ep 1211 (1521) Illic erat animus philosophari cum duobus aut tribus amiculis eximiis, inter quos me solitus est numerare. CAPITO ep 32 (1519) Is enim piaculum esse pronunciat pro amiculi commodis elapsum mendaciolum; ille autem utiliter mentiri perquam officiosum, utpote peritior humanitatis. saepe. – 2) peior., wenig zuverlässiger o. unbedeutender Freund: ERASMUS ep 906 (1518) qui fere mos τῶν εὐτυχούντων τουτωνὶ, in deliciis habere quenpiam imi subsellii amiculum ac vernis proximum, in quem animi causa quodlibet tum dicant tum faciant. HVTTEN ep 90,12 (1518) illis uero suspiciosis amiculis ... irascor ut superbis.
Lexicographica: (zu 1) TLL (3x, class.); (zu 2) TLL 0