sermocinatorius, -a, -um – mit der Fähigkeit zu sprechen: BVDAEVS op I p.7 Ego autem de tanta uarietate numinum eius, id demum ad nos attinere puto, quod λόγιον ab illis, quasi oratorium uel sermocinatorium, appellatum est, idque per diametron propemodum distat ab eo quod κερδῶον dicitur ab ipsis, a nobis quaestorium. SALMERO comm II p.20 (1598) unde homo animal Logicon, id est, loquutorium, vel sermocinatorium cum ratione, vel rationale, seu rationis plenum.