subsibilo, -are – zuflüstern, leise zischen: CRINITVS disc 6,11 (1504) quod olim noster quoque Venetus Hermolaus dicebat vocem se daemonis praetenuem et paene subsibilantem audisse, qua ille de Aristotelis forte Entelechia interrogatus sibi ipsi et Georgio Placentino responsitavit. ERASMVS coll 57 (1518) Vera praedicas, sed coeperunt et foeminae sapere. Eruditi quotquot aderant, plerique ringi, nonnulli etiam subsibilare. CANISIVS author I p.20 (1569) Scio cui credidi, et certus sum, clamat Apostolus: et tu mihi subsibilas, fides est aestimatio? GVAZZO comp 1,5 p.25 (1608) In assumpto corpore diabolus loqui potest. ... utitur voce stridula, ... subsibilante, confusa, obscura, debili, pusilla, et quasi ex dolio, vel testa nascente rimosa. BARLAEVS poem I p.631 (1645a) Dumque loqui timet, occulto plus mussitat ore, Et quassans caput adstanti subsibilat ostro.