duplicatiuus, -a, -um – zweifach: ZABARELLA-I nat p.824 (1589) nulla est magis interna seu magis essentialis consideratio, quam quae significatur per hanc duplicativam, "quatenus", quod patet testimonio Aristotelis in primo Posteriorum, ubi docet hanc esse praecipuam et supremam conditionem quae in propositione faciat necessarium et essentialem connexum. HACKET Loiola 3,9 (1616) Non est crimen simplex sed reduplicativum, ut blue loquuntur scholastici. :: Duplicativum? Ego duplicibus te constringam vinculis. HEIDEGGER Trident I p.492 (1684) Nubendo equidem non peccat homo. Neque enim nubere per se peccatum est. Et sensus verborum, qui nubit, non peccat, duplicativus est, eo ipso scilicet, quòd nubit; seu, quatenus nubit.