decantator, -oris, m. – der (be)singt, feiert: FICINO Plotin enn 4,4,43 Quemadmodum vero carminibus incantantium pars irrationalis passionem subit: sic et ipse decantator vicissim atque recantator vires ibi resolvit (gr. ἀντᾴδων καὶ ἀντεπᾴδων). RHENANVS-Th Celtis ep 40 (1492) Clarissimo Phoebei adyti custodi domino Conrado Celtis, ... abditissimarum humanarumque rerum decantatori doctissimo. DVDITHIVS ep 237 (1569) Delias scilicet, Neaeras, Olivas, ... boni cacolyci ferre possunt et assiduos illorum decantatores abbates et episcopos salutare. CAMDEN Brit p.3 Druidae, qui olim Britannorum et Gallorum sacerdotes, praeterita tenuisse credebantur, bardique rerum strenue gestarum decantatores non fas existimarunt quicquam literis librisque mandare.