gnat(h)onicus, -a, -um o. -us, -i, m. – parasitisch: BOCCACCIO gen 1,15 Hac peste afficiuntur gnatonici, histriones, assentatores et huiusmodi perniciosa manus hominum. SALVTATI ep 2,6 (1368) dubium an luderes, ... an de me, quem potes inter amicorum tuorum gregem firmiter computare, aliquid Gnatonicum opineris. POLENTON ep 21 p.126 que homini magis assentatori et gnatonico quam amico pertinent. POGGIO ep III 6,26 (1454) Tua culpa evenit, mi Petre, et ceterorum Gnatonicorum, qui asinum illum petulantem laudibus extollunt. ERASMVS ep 26 (1489?) vt neque si quid blandius dictum nostris in literis offenderis, id Gnathonico potius lepori quam vero amori tribuas. CLICHTOVE reg off fol.71r Siquidem omnibus hisce viris, gnatonicis, vaticulis, et futurorum ex siderum aspectu praesagis occlusa debet esse boni regis curia. CANISIVS comm corrupt II p.178 qui Gnatonico more modò aiunt, modò negant. GERHARD-J loc theol VI p.1231 qui Principum potestatem immoderatè extollunt, licentiam quidvis faciendi ipsis concessam esse statuunt, et gnathonicis suis vocibus Tyrannidi occasionem praebent.
– lex.: ALIGHIERI-P comm I Dante inf 18,100-136 Thaidem, de qua ait Terentius in comoedia illa sua, quae dicitur Eunuchus, ubi dicit, quod quidam miles nomine Thraso quemdam suum nuntium nomine Gnatonem, a quo adulatores vocati sunt postea Gnatonici, misit ad istam Thaidem meretricem. BIONDO Italia 4,10 Et eo usque gentis illius processit infamia ut, quemadmodum a Gnathone adulatores 'Gnathonici,' sic ab hac gente importuni inverecundique petitores 'Ceretani' ubique per Italiam vocitentur.