aulaeatus, -a, -um – mit einem Teppich versehen: LESSIVS bon p.12 Hanc doctrinam de futurae vitae beatitudine illorum propheta Mahumetus in suo Alcorano multis locis tradit. ... Rursus Azoara 28: "Credentes ... sua non amittent opera. Illi namque paradisum fontibus amoenum, et illic ... ornatus sericos virides et deauratos possidebunt, et in lectis aulaeatis accumbent" (übers. Hermannus Dalmata et al.). ACADEMIA Gust 1651,63 Hunc igitur Themidos promptus decurre laborem, | Aulaeata domus Procerum tibi praemia condet, | Viniferi collis plures modo necte racemos!
– lex.: CARDOSVS ep 56 p.249–250 (1569+) Nam "aulaeatus", participium citra uerbi originem, ab "aulaeo", quod Graeci "peristroma" appellant, deductum nemo uel semidoctus defitebitur, cuius quidem dictionis antepaenultimam diphthongo scribere solere poetarum carmina declarant, ... ex quo apparet "aulaeatus" (aulaeatis ed.) sui primitiui ae diphthongon non amittere.