umbraliter, adv.
umrißhaft, andeutungsweise: BENVENVTO comm Dante par 5,7-12 quoddam signum apparens, "di quella", scilicet, lucis et veritatis aeternae, ... "che traluce quivi", idest, transparet umbraliter ibi in mundo. BRENZ maiest p.918 Vides ergo Augustinum ipsum docere, Deitatem effusam esse in Christum filium hominis non umbraliter, sed corporaliter, hoc est, perfectè et absolutè: et effusam esse in eum, non unam tantùm et alteram particulam Deitatis, sed omnem deitatis plenitudinem. FRANZIVS schol p.140 exemplum serpentis aenei - tanquam figurae Christi - verbi causa, et figuram illam dicit aliqua et umbraliter seu leviter sanasse.
Lexicographica: GEORGES
|