apirocalia, -ae, f. – Unkenntnis des Schönen, Passenden: MERVLA in Politianum 3 p.160 Libens et volens atque sibi plaudens in apirocaliam incurrit. BARBARO-H min. ep 155 (II 78) (1492) Alioquin apirocaliae et veteris proverbii reus fuero, si serio et non aliud agens nec per iocum odores et unguenta lenticulae infudero.
– gr.: BVDAEVS Erasmus ep 583 (1517) vereor ne in ἀπειροκαλείας et ineptiae vitium imprudens delapsus sim. VERMIGLI in eth p.374 Nomen hoc ἀπειροκαλία deducitur ab ἄπειρον, quod indefinitum, et καλὸν, quòd sumptus ultra fines ac terminos honesti effundatur.