inexorabiliter, adv. – unerbittlich: PETRARCA rer mem 4,3,1 illo censente inexorabiliter delendam esse Carthaginem. GVARINO ep 676 (1437?) ut eorum detectis insidiis, adulatorem amicumque dignoscentes, hunc quidem benigne et suaviter complectantur, illum acerbe ac inexorabiliter propulsent et abominentur. OMNIBONVS Athanasius opusc p.108 Qui vero ... de Deo loquitur quae indigna sunt, inexorabiliter damnandus est audatiae. DECEMBRIO-A pol 3,29,40 'Praefractim' significat 'dure' et 'inexorabiliter', ut Tullius in officiis de Catone secundo. CALVIN op 5 p.35 severitatem, quae praecise adeo et inexorabiliter poenas exigit. EPISCOPIVS op p.308 (1625) Deum homines plurimos, nulla propria sua culpa nocentes, imò prorsus innocentes, aeternis cruciatibus inexorabiliter destinare.