hallucinanter, adv. – 1) vermutend: CAMPELL descr Raet p.101 Haec quoque Tumiliensi seu decimae Jurisditioni hallucinanter assignavi. VIVES disc I p.387 Atqui et in his uersabantur hallucinanter, ac diuinabunde, ut non ex uerbis sensa deprehenderent, sed ex sensu uerba. – 2) irrsinnig, mit Wahnvorstellungen: FISHER op p.1441 (1519) in qua re Faber non parvam huic feminae - quam tueri conatur - iniuriam facit, proprio eam spolians patrimonio, atque illi - quam putat alteram - hallucinanter tribuens. CASEMBROOT Erasmus ep 1650 (1525) Proh deum, quam hallucinanter in salutis nostrae et prora et puppi, quod aiunt, versati sumus!