perfectorius, -a, -um – 1) zur Vollendung beitragend: CVSA idiota 2 Unde ars mea est magis perfectoria quam imitatoria figurarum creatarum et in hoc infinitae arti similior. COLET in Dionysium p.242 Per diaconos ministrosque introducuntur puri in ecclesiam; per sacerdotes promoventur sacramentis illuminatoriis; a pontifice perficiuntur mysteriis perfectoriis. LEFEVRE praef 134 p.439 (1522) Det Deus sint qui et illuminatorios, et, ut volet, perfectorios esse commentarios nostros adiiciant. BRVNO mon p.453 Tertia trinitas perfectoria, singula, quae repetit in secundo ordine, superiori priorique adcommodat ordini. – 2) zur Vollendung strebend: FICINO claves p.354 Si ad bonum propagatio pertinet, quo enim et quando quaelibet perfectoria sunt, eo et tunc magis propagari videntur, proculdubio penes infinitum bonum existit infinita propago.