exprobo, -are – tadeln, angreifen, (mit Dat.) vorwerfen (= exprobro): VALLA-L eleg 2,15 Adiungitur autem 'En' nominativo pariter et accusativo, tum indicando, tum exprobando. ... Exprobando: "En agros et, quam bello, Troiane, petisti ... ". Oratores saepius exprobando ... . Quintilianus: "En improbitas". PEROTTI ccopiae 12,25 Et callus aprinus, quem M. Catonis Censoris orationes exprobauere (exprobrauere coni.). GALATEO ep ed. A. XXVII p.166 (1509–1512) Democrito, uiro grauissimae auctoritatis, uanitatem exprobauit. In medicos et medicinam acriter et non sine rabie perorauit. ERASMVS ad 4,3,86 Notus est apologus de formicis exprobantibus cicadae, quod totam aestatem nihil aliud quam cecinisset ociosa. DASYPODIVS dict P 663 Probrum propriè, Ein huorey oder frawen schwaechung. Aliàs, Ein schmach, scheltung. ... Probro, as, Ich schmaehe, ich thuon ein schmach an. Exprobo, pen. cor. Ich verweisse, heb auff. CALVIN op VI p.118 Scripturae quoque inscitiam illis exprobat. BVLLINGER serm p. 387 Marcus vero, discumbentis apparuit, ait, et exprobavit incredulitatem eorum BEZA Crespin ep 9 (1566) Si quid hic peccatum est, Deus est tamen mihi testis, quid cupiverim, et quid cupiam, quod certe est eiusmodi, ut minime metuam, ne hoc aliquando mihi coram Servatoris mei tribunali exproberetur (exprobaretur leg.?).
– vgl. ERASMVS ep 1992 nihil exprobro, <licet> habeam grauissimas expostulandi causas (exprobo var.l.).