damnifico, -are – 1) Schaden zufügen: PETRARCA rem fort 2,62,7 Dolo damnificatus sum. BENVENVTO comm Dante par 27,124-129 quae vermes postea damnificant et rodunt non solum frondes, sed etiam totum novellum rami. GLOSS Lucianus Charon 2,1 ζημιοῦν: damnificare. LVTHER in dial Prieratis p.402 quod secundum meam opinionem Ecclesia huiusmodi faciens Indulgentias, magis damnificaret homines, quam iuvaret. al. – 2) verurteilen, bestrafen, + praepos. ad: BERNARDT-Georg Thom 3,2 dominus noster | Episcopus a domino rege est ad exilium damnificatus.
– lex.: PEROTTI ccopiae 2,624 luctifico, damnifico, falsifico, quorum notae sunt significationes, et nomina quae ab iis descendunt.