collutilo (-tul-), -are – beflecken, entehren: HARMONIVS-I Steph 981 Quod bona dilabantur, quod me domumque collutilet | Filius totum meretricando diem. PONTANVS-Iac inst p.172 ut ne dum animos reorum purgare volumus, alios interim sinceros et innocentes collutulemus, et ad morum turpitudinem quasi inuitemus. AMAMA Saeckma ep p.146 Dolendum est tam necessarium et sanctum laborem eiusmodi technis et versutiis collutulari. ERYTHRAEVS Eudemia 10,12,2 Nam nullum librum tangis, sed tanquam sacra prophanus, | Non digna metuis collutulare manu.
– lex.: PEROTTI ccopiae 52,8 Et collutilo uerbum, quod ueteres pro dedecoro usurparunt. Plautus: "Haec famigeratio te honestet et me collutilet, et si sine dote duxeris" (colutulet Trin. 692-93 ed. mod.). == ccopiae 52,12 collutilo uerbum, quod significat foedo, dedecoro. Pacuuius: "Haec famigeratio te honestet et me collutilet, etsi sine dote duxeris".