deuotarius, -i, m. – der sich (einer Sache) verschworen hat, der ein Gelübde abgelegt hat: LVTHER capt Babyl p.548 Sic enim super Ecclesiam Christi uigilant pastores, ut, quicquid uel somniauerint superstitionis aut operis noui deuotarii illi stultissimi, mox ... muniant bullis. == vot mon p.630 Coronat deus intus uoluntatem, ubi non inuenit foris facultatem, ideo deuotarius ille S. Iacobi implet uotum suum uoluntate, ubi non potest facultate.
– adi., deuotarius, -a, -um: LVTHER vot mon p.577 Sanctus Antonius ... devotarium hoc et cerimoniale monachorum genus prorsus ignoravit, sed libere incoluit Eremum et libere coelebs vixit. == vot mon p.667 Elige ergo, utrum uolueris: aut Apostolus loquitur de uotis, uel non loquitur de uotis; ...; si loquitur de uotis, ... damnata est ab ipsomet uita deuotaria ante sexagesimum annum.