2. dius, -a, -um – kontrahiert aus diuinus, göttlich: HVTTEN poem p.254 Solymum quo vindice templum Infestis auferre Syris diumque sepulchrum. SCHEDE melet p.186 Non rejiciunt te modo, verum et | Diumque patrem Flamenque sacrum. SPORENI carm 18,349 (tit Redemptoris Nostri Genethliacon) coelo ocius omnis | Ordo ruit diumque ambit concentibus antrum. – über griech. Dio-: DECEMBRIO-A pol 7,81,19 Δῖος, eiusdem fere generis ut θεός, saepeque componitur in epitheti formam relatus, ut sit dius, dia, dium, sicut divus et generosus a nobis dicitur.