contabundus, -a, -um
1) zögernd (Nf. von cunctabundus): PLATINA princ 1 p.88 Tum ille contabundus: 'nescitis' inquit 'amici, quanta belua sit imperium' (vgl. SVET. Tib. 24,1 callida cunctatione). 2) umsichtig, gründlich nachforschend (v. contor und klassisch percontari): ERASMVS ep 108 (1503) Constantissimus in amore sis oportet, qui quidem sis in recipiendis amicis tam cautus, tam diligens, tam contabundus, tam explorans.
Lexicographica: TLL* (Nf. von cunctabundus, ohne Beispiele)
|