cornutus, -a, -um
auf einem Trugschluß, Irrtum, o. generell Unwissendheit beruhend oder diesem folgend, spitzfindig, verwickelt: PETRARCA fam 1,12,3 Vivat ergo dyaleticus tuus et cornutis semper affluat sillogismis. BIONDO locut 21,1 impetum... faciet quispiam et cornuta urgebit quaestione, verborum ne desinentias et tempora ... servasse, an penitus confudisse multitudinem credam, qui latinitate illam perpetua usam esse contenderim. WIMPFELING ep 116 (1501) 'Arrige aures', cornute grammatelle! CALVIN in I Sam hom 50 col. 69 Sed cornuta sunt istiusmodi argumenta. MELANCHTHON vit Luth sig.C8v Ideo ab eo peti simplex et non cornutum responsum, An velit revocare vel non?
Lexicographica: TLL
|