synchron(i)us, -a, -um o. -i, m. – gleichzeitig, Zeitgenosse: TORTELLI orth chronica Hieronymus utitur uocabulo synchronii, idest contemporanei. LASCARIS-C script Graec Sic 43 Sosiphanes Syracusanus, poeta comicus sive tragicus, synchronus Euripidis. == script Graec Sic 69 Phocylides ... synchronus Theognidis. BEROALDO mai. ann cent 34,5 Martialis atque Papinius utpote synchroni, alter aperte, alter per circuitum uerborum loquentes, idem tamen dicunt.
– lex.: PEROTTI ccopiae 6,37 Et chronismus temporalitas; et, quo non nulli utuntur, synchronius contemporaneus.