amatus, -us, m.
– Liebe (nur Abl.): PICCOLOMINI ep 104 I-1 p.247 (1443) non aliud a te postulo, nisi ut amare me sinas et animo equo feras, si mei ditaris amatu.
– vgl. Supinum amatu: VALLA-L eleg 1,31 Priscianus ita ait: "Hoc interest inter 'amando' et 'amatu'; quod 'amando' est in ipso amore, 'amatu' vero pro amatione, vel pro amore; id est, pro ipsa re accipitur". ... Et quod ad rationem pertinet, supina haec per verbum potius a Graecis transferuntur quam per nomen; quod si nomina forent casus ablativi, certe alii casus non deessent. HARMAR praxis p.8 Frater tuus dignus est amatu. Haec res est facilis amatu. SCHOEPPER dram III sig.A2v quid amatu dignum cernere tibi es visus.
– vgl. Supinum amatu: VALLA-L eleg 1,31 Priscianus ita ait: "Hoc interest inter 'amando' et 'amatu'; quod 'amando' est in ipso amore, 'amatu' vero pro amatione, vel pro amore; id est, pro ipsa re accipitur". ... Et quod ad rationem pertinet, supina haec per verbum potius a Graecis transferuntur quam per nomen; quod si nomina forent casus ablativi, certe alii casus non deessent. HARMAR praxis p.8 Frater tuus dignus est amatu. Haec res est facilis amatu. SCHOEPPER dram III sig.A2v quid amatu dignum cernere tibi es visus.
Lexicographica: TLL amatu (abl., I 1831,3, nur PRISC.);
CLCLT (ma., z. B. Ratherius Veronensis, Praeloquia 6 Dei amatu uel redamatu, uisione et cognitione. Raimundus Lullus (transl. anon. s. XIV), Liber de virtutibus et peccatis (op. 205) dist.1, sermo 4 tuo auditu et etiam imaginatu, intellectu, amatu et memoratu.)